Ինչ-որ կերպ փորձելով արդարացնել օրերս խորհդարանում ունեցած իր սկանդալային ելույթում հնչեցրած տխմարագույն միտքը՝ 120000-ին թուրքին հանձնելու գնով 3մլն-ին «փրկելու» մասին՝ Արսենյան Գուգոն, վստահեցնելով, որ ինքը պետական շահերի պաշտպանն է, միաժամանակ ասել է.«Բազմաթիվ իմ ելույթներում ես ասել եմ, որ կա պետական շահեր, կա ազգային շահեր: Ես պետական շահերով զբաղվող անձնավորություն եմ: Ազգային շահերի սպասարկումն այլ տիպի գործիչների մասնագիտական ունակությունների դաշտում է: Ես պաշտպանում եմ Հայաստանի պետական շահերը»:

Գուգոյի ասածը նույնիսկ նոնսենս էլ չէ, սա ուղղակի շարքային անասունություն է, քանի որ ոչ մի հասուն արարած չի կարող տեսնել տարբերություն ազգային շահերի ու պետական շահերի միջև: Աշխարհում կա՞ մի երկիր, որի օրենսդիր մարմնի իշխանական անդամը կարող է այսպիսի կատարյալ ապուշություն դուրս տալ՝ փիլիսոփայի դեմք ընդունելով:

Թերևս միայն մեկ դեպքում կարող է պետության շահը տարանջատ դիտարկվել ազգային շահից. ազգային ու պետական շահերը նույնական չեն կարող դիտարկվել բացառապես այն երկրում, որը զավթված է ապազգային իշխանությունների կողմից, այն պետությունում, որի իրական տերը այդ պետութան տարածքում ապրող տիտուլային էթնոսը չէ: Բայց մի՞թե Հայաստանն այդպիսին է:

Ցավոք, հայաստանյան իշխանությունները ձևով գուցե հայկական, բայց բովանդակութամբ միանգամայն թշնամական, թուրքական իշխանություններ են: Սրանք կառուցում են մի պետություն, որը վերջնարդյունքում ոչ մի կապ չի ունենալու հայ ժողովորդի կենսական շահերի հետ, կառուցում են մի Հայաստան, որտեղ ապրող հայի համար այն օտար մի ինչ-որ գոյացություն է լինելու՝ թուրքի ազգային շահերը սպասարկող:

Գուգոյի խոսքերում թուրքական հեռահար ծրագրերի ստվերն է թափառում՝ ժամանակ առ ժամանակ կամա-ակամա ինքնաբացահայտվելով:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել