Բացարձակ իշխանություն գոյություն չունի, ամենաավտորիտար ռեժիմում էլ կան հակադրվողներ։ Այլ հարց է՝ հակադրվողներն ինչպես են պայքարում, սովորաբար այդ մարդկանց անվանում են ընդդիմություն։

Հյուսիսային Կորեայում ընդդիմությունը պայքարում է Հարավային Կորեայից, Սովետական Միությունում ընդդիմությունը նկուղներում էր, մեզ մոտ նրանք պառլամենտում են։

Առողջ հասարակությունը միշտ էլ քննադատաբար է մոտենում իշխանությանը, և այդ քննադատությունը պետք է տեղ հասցնի ընդդիմությունը, բայց մեզ մոտ մի քիչ խառն ենք, ընդդիմությունը հիմնականում բարձրացնում է իր հետ պատահած խնդիրները, իսկ ժողովուրդը չի հասցնում իր խնդիրն ընդդիմադիրին։

Հասարակությունն ընտրում է մարդկանց, ովքեր պետք է բարձրաձայնեն իրենց հարցերը, բայց արի ու տես, որ մեր ժողովուրդն ընտրողի կարգավիճակ է ստանում ընտրություններից 2 ամիս առաջ, այն էլ՝ անգիտակցաբար։

Մարդիկ, եթե որպես ընտրող իրենց զգան 5 տարի անընդմեջ, այդ ընթացքում կպահանջեն ու կպայքարեն, բայց մերոնք իրենց համարում են ընտրվածի ախպեր, քույր, բարեկամ, ծանոթ կամ ծանոթի ծանոթ ու իրենց հարցերը լոկալիզացնում են, իսկ պառլամենտարիները սկսում են շոուները։

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել