88 թվի Ազատության հրապարակն եմ կարոտում ու մարդկանց։ Մարդիկ, ովքեր մաքուր էին, հավատով լի ու նայիվ։ Բոլորը մի երգ էին երգում, ու այդ երգն ազատության մասին էր, բոլորը մի շարժում էին անում, ու այդ շարժումը բռունցքը վեր պարզելն էր։ Հա, մեկ էլ շատ կարոտում եմ տաք ասֆալտը, երբեմն այնքան տաք, որ ոտքերս այրվում էին, որովհետև այնքան երկար էինք կանգնում, որ հոգնածությունից կոշիկներս հանում էի ու ոտաբոբիկ կանգնում։ Ես այդ հրապարակն եմ ուզում ու այդ տաք ասֆալտը։Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
