Նախկին գրադարանավարուհի այս տիկինը աշխարհի ամենադաժան կանանցից մեկն է եղել։ Նրան ժամանակին անվանել են «Բուհենվալդյան վհուկ», «Բուհենվալդյան քած» և «ֆրաու Աբաժուր»։ Եվ այսպես՝ ծանոթացեք, Իլզա Կոխ՝ գերմանական համակենտրոնացման ամենամեծ ճամբարներից մեկի հրամանատարի կինը։ Կին, ով մարդկային մաշկից հուշանվերներ է պատրաստել։
Իլզա Կելերը ծնվել է Դրեզդենում, բանվորի ընտանիքում։ Դպրոցում նա շատ լավ էր սովորում և կենսախինդ երեխա էր։ Երիտասարդ հասակում գրադարանավարուհի էր աշխատում, սիրում էր և սիրված էր բոլորի կողմից, սակայն միշտ իրեն ավելի վեր էր գերադասում մնացածից։ 1932 թվականին նա դառնում է Նացիոնալ-սոցիալիստական գերմանական բանվորական կուսակցության (ՆՍԳԲԿ) անդամ։ 1934 թվականին նա ծանոթանում է Կառլ Կոխի հետ, որի հետ էլ երկու տարի անց ամուսնանում է։
Ինչպե՞ս Իլզան համեստ գրադարանավարուհուց վերածվեց հրեշի, ով վախի մեջ էր պահում ողջ Բուհենվալդը։ Շատ հեշտ. «նմանը ձգում է նմանին»։ Երբ նրա եսասիրությունը միացավ էսէսական Կարլ Կոխի ամբիցիաներին, Իլզայի այլասերվածությունը դարձավ ակնհայտ։
Մի քանի տարի անց նա կամավոր մեկնեց Զաքսենհաուզեն ճամբար, որտեղ աշխատում էր իր ամուսինը։ Շուտով կալանավորները սկսեցին նրանից ավելի շատ վախենալ, քան ճամբարի հրամանատարից։
Կալանավորները պատմում էին, որ նա հաճախ քայլում էր մտրակը ձեռքին և անընդհատ բոլորին մտրակում էր, ինչպես նաև կատաղած շներին բաց էր թողնում հղի կանանց և ծերերի վրա։
«Ֆրաու Աբաժուր» անունը ստացել է ուրիշների դաջվածքների հանդեպ մեծ սիրո պատճառով։ Կալանավորները պատմում էին, որ նա հրամայում էր սպանել դաջվածքներ ունեցողներին, որպեսզի նրանց մաշկից տարբեր բաներ պատրաստի (հիմնականում աբաժուրներ, ձեռնոցներ, գրքերի կազմեր)։
Ըստ Իլզայի՝ ամենահարմար «նյութը» գնչուների և ռուսների մաշկն էր, քանի որ նրանք ավելի հաճախ էին դաջվածքներ ունենում իրենց մեջքին և կրծքերին։
Մահից խուսափելու համար գերիները հաճախ փչացնում էին իրենց դաջվածքները կամ փորձում էին հայտնվել գազային խցում, որտեղ դրանք փչանում էին։
Մարդկանց մաշկից Իլզա Կոխը պատրաստում էր ամեն ինչ՝ անգամ ձեռնոցներ և ներքնաշորեր։ Նրանց տանը այսպիսի իրերի մեծ հավաքածու էր պահվում։
Սակայն Կոխերը Հիտլերի բանակի պարտությունից ավելի շուտ պատժվեցին։ 1942 թվականին ամուսինները հայտնվեցին գերմանական դատարանում «չափից շատ դաժանության» մեղադրանքով։ Ամուսինը մեղադրվեց կաշառակերության և բժիշկ Վալտեր Կրեմերի սպանության մեջ։ Վերջինս նրան բուժում էր սիֆիլիս հիվանդությունից, և այդ մասին կարող էր պատմած լինել նաև ուրիշներին։ Կարլի մեղադրանքն ապացուցվում է, և նրան գնդակահարում են։ Կնոջը նույնպես ձերբակալում են, սակայն շուտով բոլոր մեղադրանքները հանվում են, և նա ազատ է արձակվում։
Կոխն ազատության մեջ է մնում մինչև 1947 թվականը, երբ նրան կրկին ձերբակալում են, սակայն նա չի ընդունում առաջ քաշված մեղադրանքները։
Նրա դատավարության ժամանակ ներկայացվում են մարդկային մաշկից պատրաստված իրերի հավաքածուն և այլ ապացույցներ։
Հայտնաբերվում են մի շարք վկաներ, որոնք պնդում էին, որ նա և բժիշկ Կրեմերը մարդկանց մաշկից և ոսկորներից տարբեր իրեր են պատրաստել։ Սակայն մեղադրանքն այդպես էլ չապացուցվեց, այդ պատճառով նրան մահվան չդատապարտեցին և միայն բանտ նստեցրին։
Վերջիվերջո, Կոխի ուղին ավարտվեց 1967 թվականի սեպտեմբերի 1-ին։ «Բուհենվալդյան վհուկը» վերջ տվեց իր կյանքին՝ կախվելով սեփական բանտախցում։
