Տավուշի մարզում արձանագրված կրակոցները, որոնք հնչել են ադրբեջանական դիրքերից, ՀՀ պաշտպանության նախարարությունը ներկայացնում է որպես «անկանոն, ոչ թիրախային կրակահերթեր»։ Այս գնահատականը ոչ թե իրականության արձանագրում է, այլ բացահայտ փորձ՝ կոծկելու հակառակորդի կամ ավելի ճիշտ ԹՇՆԱՄՈւ սադրանքը։
Սա հանցավոր անգործություն է։ Երբ պետությունը գիտակցված «իջեցնում» է վտանգի աստիճանը, լքում է իր քաղաքացիներին՝ թե՛ փաստացի, թե՛ բարոյապես։
Ավելին՝ իշխանության ներկայացուցիչներն ակնկալում են, որ ժողովուրդն «ամուր նյարդերով» ընդունի կրակոցները։ Այս մոտեցումը ցույց է տալիս, որ իշխանությունը ոչ թե ստանձնում է սահմանների ու քաղաքացիների անվտանգության ապահովումը, այլ «հորդորում» է «դիմանալ»:
Միևնույն ժամանակ, Ադրբեջանը տարածում է կեղծ տեղեկություններ իբր հայկական կողմից արձակված կրակոցների մասին, իսկ Հայաստանի պատասխանը սահմանափակվում է «լուռ» հերքումով՝ առանց որևէ միջազգային ազդակ, փաստագրում կամ քաղաքական հետևանք պահանջելու:
Այս ամենը, հուշում է ոչ թե վտանգի չլինելու, այլ դրա հրապարակային չընդունելու մասին։
Իսկ երբ պետական դիրքորոշումը սկսում է հեռու լինել իրականությունից, հասարակությունը մնում է մենակ՝ իր մտահոգությունների հետ` «ամուր նյարդերի» հույսով։
Խաղաղությունը պահանջում է ոչ միայն խաղաղություն բառն օրը մի քանի անգամ հոլովել, այլև՝ ռեալ վտանգները տեսնել, ճանաչել և կանխել։
Խաղաղություն չի կառուցվում ժողովրդի «դիմացկունությամբ» ու իշխանության հանցավոր անգործությամբ։ Խաղաղություն կառուցվում է, երբ վտանգը՝ անվանվում է, սանձվում է, ու նրանից պաշտպանվում են քաղաքացիները։ Այս պահի դրությամբ՝ այդ պաշտպանությունը բացակայում է։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել