Իրականում եթե ծնողները ստացած լինեին իրենց հուզող հարցերի պատասխանները, ապա նրանցից ոչ մեկը բողոքի ակցիաներ չէր կազմակերպի: Եթե սգավոր մայրը կամ հայրը գնում է նման քայլի, ապա գնում է բացառապես անճարությունից ու հուսահատությունից, այն առհամարհանքից, որին արժանացնում է նրան հայակեր իշխանությունը: Ծնողները, անկախ ակցիաների մասշտաբներից, երբեք քաղաքական հարց չեն բարձրացրել, իսկ եթե նման խոսակցություններ կամ հայտարարություններ հնչել էլ են, ապա դա տեղի է ունեցել բացառապես ի պատասխան առհամարհանքի ու անտարբերության:
Պատճառը, որն ընկած է Արգիշտիկի վարքագծի հիմքում, միանգամայն բացատրելի է. նրանք չունեն ոչ մի պատասխան, չունեն իրենց արարքների հետևանքների համար արդարացում, չունեն հետևողականություն՝ հետամուտ լինելու գերիների ու անհետ կորածների ճակատագրերին: Հո չե՞ն գնալու՝ Իլհամից մեր գիրներին պահանջելու. գիտեն՝ ինչ կանի իրենց Իլհամը նույն պահին: Ուստի մնում է թեման ցրելու տարբերակը, ինչն էլ անում է Արգիշտիկը՝անցնելով գրված ու չգրված բարոյական նորմերի սահմանգիծը:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/1690
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել