Գրեթե 30 տարի շարունակ մայիսի 8-ին մենք տոնում էինք Շուշիի ազատագրման օրը...
Տոնում ու զարգացնում, տոնում ու կառուցում։
Այդպես էինք անում մինչև հայտնվեցին երկու թուրք, որոնցից մեկը պնդում էր, որ մեր զինվորները զոհվում են հանուն ոչնչի և թշնամուն հրավիրում էր մուղամ լսելու, իսկ մյուսը պնդում էր, որ Շուշին դժբախտ էր ու դժգույն։
Ես միշտ լավատես եմ եղել, միշտ։ Լավատես եմ նաև այսօր.
Շուշին մեզ է սպասում...
Հ.Գ. Իսկ թե ում ապագան է դժբախտ ու դժգույն ևս չեմ կասկածում` Հայաստանի տարածքում իշխանություն զավթած թուրքերինը։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել