«Առավոտ»-ն իր խմբագրականում գրում է. «Անկախ Հայաստանի ամենահայտնի և սիրված լրագրողներից մեկը վերջերս ինձ հետ զրույցում մի միտք հայտնեց, որն առնչվում է ոչ միայն մեր բնագավառին: Ըստ նրա՝ այն լրագրողը, որն աշխատում է միայն աշխատավարձի համար և իր գործը սահմանափակում աշխատանքային ժամերով ու պարտականությունների շրջանակով, չի կարող լավ լրագրող լինել: Ասենք, եթե նրա աշխատանքային ժամն ավարտվում է 18.00-ին, բայց նա 18.05-ին ինչ-որ բան է իմանում ու չի ուզում նյութի վրա աշխատել, չի հրապարակում իր իմացածը՝ պատճառաբանելով, որ նա վճարվում է միայն մինչև ժամը 18.00-ն, այդ լրագրողն իսկական պրոֆեսիոնալ չէ:
Լրագրողն այն մարդն է, որը վառվում է պատմություն փնտրելու և տեղեկատվություն հայտնելու ցանկությունից: Եթե չկա այդ անդիմադրելի ձգտումը, ապա չկա նաև լրագրող՝ անկախ այն հանգամանքից, որ տվյալ անձնավորությունը կարող է ունենալ լրագրության բակալավրիատի և մագիստրատուրայի դիպլոմներ:
Մեզանից շատերը (այդ թվում՝ նաև ես) նման դիպլոմներ չունենք, և դա մեզ ամենևին չի խանգարում:
Դժվար է պատկերացնել առանց դիպլոմի փաստաբանի կամ առավել ևս բժշկի: Դրանում է մեր և այլ մասնագիտությունների հսկայական տարբերությունը:
Բայց բոլոր մասնագիտությունների մեջ կա նաև նմանություն: Պատկերացրեք բժշկի դիպլոմով երկու մարդկանց, որոնցից մեկը լսում է հիվանդին, դեղեր է դուրս գրում (գուցեև դասագրքային իմաստով՝ ճիշտ) և հաջորդ իսկ պահին մոռանում է հիվանդի մասին: Իսկ մյուսը փորձում է հասկանալ ոչ միայն հիվանդության պատճառները, այլև հիվանդի հոգեբանությունը, նրա սուբյեկտիվ զգացողությունները, մշտական կապ է պահպանում նրա հետ: Ո՞վ է ավելի պրոֆեսիոնալ բժիշկ, ում մոտ ավելի մեծ հաճույքով կգնան հիվանդները: Կարծում եմ՝ այդ հարցի պատասխանը պարզ է:
Նույնը կարելի է ասել ուսուցչի մասին, որի մտքերն ու ձգտումները չեն սահմանափակվում դասի 45 րոպեով և տարեցտարի նույն բառերն ու ձևակերպումները կրկնելով: (Ի դեպ, իմ տարիքի ցանկացած մասնագիտության մարդ չպիտի ժամանակ խնայի երիտասարդներին իրենց փորձն ու գիտելիքները անշահախնդրորեն փոխանցելու համար: Իհարկե, եթե երիտասարդները նման ցանկություն են հայտնում): Նույն՝ «շրջանակից դուրս գալու» սկզբունքը վերաբերում է փաստաբանին, շինարարին, գյուղատնտեսին, դերասանին՝ բոլորին:
Ուզում եմ ասել՝ պրոֆեսիոնալիզմը ոչ միայն գիտելիքներն են ու հմտությունները: Դա նաև վերաբերմունք է սեփական գործի, մարդկանց, հասարակության հանդեպ: Նման պրոֆեսիոնալների կարիքն այսօր շատ է զգացվում»:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
