«Առավոտ»-ն իր խմբագրականում գրում է. «Ամեն մի հանցագործություն իր պատճառներն ունի: Եթե ես, ենթադրենք, շուկայից խնձոր եմ գողանում, ապա շատ հավանական է, որ ես խնձոր շատ եմ սիրում և փող չունեմ այդ միրգը գնելու համար: Եվ երբ ես դրա համար դատարանի առջև կանգնեմ, շատ հավանական է, որ կհայտնվեն իրավապաշտպաններ, որոնք կոչ կանեն խորանալ իմ հանցագործության պատճառների մեջ, ինչպես նաև իմ կալանավորումը կորակեն որպես խոսքի ազատության սահմանափակում, բանի որ ես լրագրող եմ:
Եթե գործ չունենք անմեղսունակ մարդու անբուժելի պաթոլոգիաների հետ, ապա բացատրություններ, արդարացումներ, դրդապատճառներ, «մոտիվներ» միշտ էլ կան:
Կինը կացնահարելով սպանել է քնած ամուսնուն: Անպայման պետք է խորանալ պատճառների մեջ: Գուցե նա այդ ձևով պայքարում էր ընտանեկան բռնությունների դեմ: Եվ ընդհանրապես՝ ինչո՞ւ չմտածենք, որ դա ապստամբություն էր Հայաստանում ստեղծված այն իրավիճակի դեմ, երբ տղամարդիկ ստրկական վիճակում են պահում կանանց և սահմանափակում են նրանց իրավունքները: Բա ի՞նչ պիտի աներ, եթե պետությունը նրան չի պաշտպանում: Կամ Սևանում ծեծկռտուք է տեղի ունեցել, մարդ է սպանվել, հետո սպանվածի որդին վրեժ է լուծել, որի արդյունքում եղել է երկրորդ զոհը: Պետք է խորանանք դրա պատճառների մեջ՝ գուցե առաջին դեպքում սպանվածը սպանողներին «դավադիտ էր արել», իսկ երկրորդ դեպքում որդին, չհավատալով հայաստանյան արդարադատությանը, այլ ելք չէր տեսնում, քան ինքնադատաստան տեսնելը:
Ինքնին նման քննարկումներն, ինձ թվում է, խոսում են ձեր հասարակության լուրջ հիվանդության մասին: Իշխանության, ընդդիմության, իրավապաշտպանների և ընդհանրապես քաղաքացիների մեծ մասը վստահ է, որ «որոշ, բացառիկ դեպքերում» օրենքները կարելի է ոտնահարել՝ հանուն ինչ-որ կարևոր, «վեհ» նպատակների: Պետություն կունենանք այն դեպքում, երբ օրենքի խախտումը միանշանակ դատապարտվի, և դրանից հետո միայն «խորանանք պատճառների մեջ»:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
