Երևանն իմ քաղաքն է, իմ տունն էստեղ է, ես սիրում եմ Երևանը, բայց այն իմ սրտի ուղեկիցը չի, սիրտս մայրաքաղաք չունի, ու իմ սիրտը նորմալ մարդկային սրտի նման օրգան է, ոչ թե սուրբվալենծիկյան սրտիկ: 
Հետևաբար, ավելի լավ է էսքանից ավել չգրեմ, սուս մնամ ու մտքումս ափսոսամ իմ քաղաքի ու նրա դառը ճակատագրի համար: 

Ու սպասեմ, թե երբ են էս անհույս ռաբիզները լքելու քաղաքային կառավարման ու դրա կողքերը լող տվող աթոռները:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել