Այսօր առավոտյան ես և Ռուբեն Մելիքյանը որոշել էինք հանձնուք ուղարկել անազատության մեջ գտնվող չեմպիոն Իսրայել Հակոբկոխյանին: Ոչ ես, Ռուբենը անձնական հարաբերություններ չունենք Իսոյի հետ, բայց դե մեր չեմպիոնն է, մեր հպարտությունը, որոշեցինք այդ ժեստով Իսոյին ակնարկենք, որ նա մենակ չի և իրեն շատ սիրում են: Առավոտյան ես Ռուբենից շուտ գնացի Տիգրան Մեծ պողոտայի վրա գտնվող խորտկարան, որպեսզի պատվիրեմ մինչև Ռուբենը հասնի: Խորտկարան մտնելով տեսա սիլաչեցի վաղեմի ընկերներիցս մեկին ով երկու մեծ տոպրակով դուրս էր գալիս: Չեք հավատա, պարզվեց, որ ընկերս մեզանից լրիվ անկախ արդեն պատրաստել էր Իսոյի համար հանձնուք և ուղարկում էր: Մի կերպ համոզեցի մեր կողմից գոնե մի քանի տուփ սիգարետ ավելացնի արդեն պատրաստի տոպրակների մեջ: Իրար հրմշտելով փորձում էինք ամեն մեկս մեր կողմից մի բան ուղարկել Իսոյին:
Խնդիրը հանձնուքը չի, խնդիրը այն է, որ, շուտով երբ դեբիլ ու դավաճան ուսապարկերը բանտարկվեն սրանց նույնիսկ մի ոսկոր որևէ մեկը չի ուղարկելու...
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել