Ռուսաստանում էինք ապրում, դեռ փոքր էի, հիշում եմ՝ մի տարի մեր հայկական տապանաքարերը թուրք-ադրբեջանական հրոսակախմբերը կոտրատել էին, էդ տարիներից եմ դեռ հասկացել՝ ինչ ասել է թշնամի։
Հիմա մեր տղերքը, որ դուրսը թուրք-ադրբեջանցի են սատկացնում, քննադատում եք՝ հիմնականում նշելով՝ մի քանի հոգով մեկին են խփում, մարտի դաշտում չեն, ամենատարածվածը՝ հետ եկեք, ստեղ կռվեք։
Այսինքն՝ մարդիկ, ովքեր, ընդունենք, Մեծ եղեռնից մազապուրծ փրկվածների սերունդներն են կամ ինչ-ինչ պատճառներով արտագաղթել են, էլ հայ չե՞ն, թե՞ պահանջատեր չեն, բա էդ որ սփյու՜ռք-սփյու՜ռք եք աղաղակում, ամեն տարի փող եք ստանում, էդ խի՞ չեք ասում՝ եկեք, ստեղ տաքսի քշեք, մեզ ձեր միլիոնները պետք չեն, թե՞ մարդիկ պետք ա օտար երկրում կայանան, քաղաքացի դառնան, բիզնես ստեղծեն, փող աշխատեն, ուղարկեն ձեզ, բայց նաև պարտավոր են հրաժարվել էդ ամենից, ներկայանալ առաջին իսկ կանչի դեպքում, հետո կրկին վերադառնալ ու աշխատել, որ «սփյու՜ռք» գոռալներդ արդարացված լինի։ Ի դեպ, բացի 2000-ականների սկզբի մի քանի տարիներից՝ էդ քանի՞ անգամ եք ներգաղթի պայմաններ ստեղծել, որ մի բան էլ պահանջներ եք առաջ քաշում, էլ չասեմ՝ սփյուռքը միշտ էլ եկել, մասնակցել, կռվել ա, երբ պատեհ պահն ա եղել, Մոնթեի հիշատակը վառ։
Էս ամենից զատ՝ թշնամին թշնամի ա մարտադաշտում, թե այլուր, ու եթե էդ թշնամին քնած հայ սպա ա կացնահարում, հայի գերազմանաքարերն ա կոտրատում, ուրեմն պետք ա սատկացնել դրան, վերջապես մի մոռացեք՝ ո՛չ Դեր Զորի անապատն էր մարտադաշտ, ո՛չ Սումգայիթը, թե՞ մենակ «Գինի լի՜ց» երգել գիտեք։ Ձեր ասածով լիներ, ոչ Նեմեսիս կլիներ, Թալեաթն էլ հանգիստ ծերություն կվայելեր։
Թե բա՝ սիրուն չի նայվում։ Ի՞նչ սիրունության մասին եք խոսում, հասկանո՞ւմ եք՝ սա ուղղակի թշնամի չէ, հակառակորդ չէ, թուրք-ադրբեջանցին հայի գոյության այլընտրանքն ա։ Բռնության քարոզ չեմ տանում կամ պատերազմական պրոպոգանդա, պարզապես նաև չեմ հասկանում՝ հայի արյան վերջը տալու երազանք փափագողիս խղճալը ո՞րն ա, պատժելու սիրունը ո՞րն ա։
Հակառակը, ինչքան մենք սատկացնենք, իլհամները կհասկանան՝ հայը ծաղիկները ձեռքին խաղաղություն մուրացողը չէ, թշնամուն կիրթ մարդ անվանելով նրան սիրաշահողը չէ, ուստի պետք ա ուժի դիրքերից խոսենք, միայն դա են հասկանում քոչվորները։ Ու մի բան էլ, երբ սեփական բազկին դավանելու փոխարեն սկսեցիք հավատալ արյունարբուների խղճին, էդ օրվանից բաժանվել եք, անկախություն կորցրել, յաթաղանվել, էնպես որ, ինչպես Արցախյան հերոսամարտին, ինչպես հիմա ու Ապրիլյանին, պետք ա սատկացնենք ու վերականգնենք մերը՝ մեր հայրերինն ու պապերինը, իսկ դիվանագետները թող բանակցային սեղաններին ամրագրեն հաղթանակներն այդ, տեղն ընկած դեպքում նաև վստահ լինեն՝ իրավունքի ուժին չհամաձայնելու դեպքում կարող են խոսել նաև ուժի իրավունքի դիրքերից։
Թե շատ խղճով եք, խղճացեք ձեր կողքին օրվա հացով ապրող հայրենակիցներին, հայ գրականության փոխարեն այլևս գրականություն սովորող ձեր աշակերտներին, համաճարակից հիվանդ ու մեռնող քաղաքացիներին, հերոսներ դատող դատավորներին, օրնիբուն պղծվող հավատն ու եկեղեցին, ոչ թե թանգարանում մի հայ թողնելու երազանքով ապրողներին։
Թշնամին հումանիզմ չի՛ ճանաչում։
