Իմ ևս մեկ դառնագույն կանխագուշակում` ցավոք իրականացավ: Երբ որոշում ընդունվեց երկիրն առանց իրական սահմանափակումների անմիջապես բացել` ես խոսեցի այս օրվա մասին, զգուշացրեցի, ահազանգեցի: Դա տեսանելի էր մեզ, տեսանելի չէր, կամ էլ` տեսանելի էր, բայցև ընդունելի էր իշխանությունների համար:
Սա անընդունելի սցենար էր:
Հայտարարությունը, որ մահճակալները սպառվել են` նշանակում է, որ ոչ թե պարզ պառկելատեղերն են սպառվել, այլ` ինտենսիվ թերապիայի մահճակալները: Դա բոլորովին այլ երևույթ է: Իսկ երբ դրանք սպառվում են` նշանակում է առողջապահական համակարգը փլուզվել է: Երբ փլուզվում է համակարգը` մահերը դառնում են կրկնակի չարդարացված: Եթե ազատ մահճակալ լինելու պարագայում ծանրագույն հիվանդների կենդանի մնալու շանսերը որոշ մասնագետների կողմից գնահատվում են 20%, ապա փլուզման պարագայում` դրանք դառնում են 0: Նորմալ կառավարվող երկրներում այդ փլուզումից հնարավոր եղավ խուսափել: Հայաստանում` ոչ: Հնարավոր չեղավ, որովհետև կառավարությունը խայտառակ, աններելի, հանցավոր անփութությամբ և տգիտությամբ ապակառավարում իրականացրեց և ինքը դարձավ ազգային անվտանգությանը հարվածող:
Առողջապահական համակարգի փլուզումն այլևս փաստ է:
Եվ դրա միակ պատասխանատուն ոչ թե ժողովուրդն է, այլ` իշխանությունը:
