Ճիշտն ասած, արդեն մի քանի օր է, ինչ ուղղակի հետևում, վերլուծում էին այն ողջ տեղեկատվությունը, որը վերաբերում էր Ռոսւաստանի կողմից Ադրբեջանին վաճառած ռազմական տեխնիկային և սպառազինությանը: Դրա վերաբերյալ իմ կարծիքն էլ արտահայտել եմ ոչ մեկ անգամ, բայց... Ինչո՞ւմն է բայցը:
Ես արևմտամետ չեմ, արևմուտքը մեզ չի տա երբեք մեր երազանքների Հայաստանը, բայց միաժամանակ ես երբեք չեմ եղել ու առավել ևս հիմա չեմ կարող լինել ռուսամետ... Ինչպե՞ս կարելի է հասկանալ ռուսական կողմին, երբ նա զենք է վաճառում իր դաշնակից պետության թշնամուն... Չէ՞ որ եթե սկսվեն մարտական գործողությունները, այդ զենքը և տեխնիկան ինչ-որ մի պահի կարող է աշխատել նաև ռուսական զորքի դեմ (եթե ռուսական կողմը, համաձայն պայմանագրի, ռազմական օգնություն տրամադրի Հայաստանին)...
Ասել եմ և նորից կկրկնեմ` այսօր այդ տեխնիկայի և սպառազինության քանակը մեր համար դառնում է վտանգավոր, նույն տեմպերով շարունակելու դեպքում դառնալու է սպառնալից... Սպառնալիքը միայն նրա մեջ չէ, որ մենք կարող ենք պարտվել նրանց` քանակությամբ շատ տեխնիկային, ոչ, ես համոզված եմ, որ մարտադաշտում մենք մեր հերոսական ու բարոյական ոգով կշարունակենք նրանց ցուցադրել վարպետության դասեր... Սպառնալիքը նրա մեջ է, որ այդ սպառազինությունը կիրառվելու է խաղաղ բնակչության դեմ: Այո՛, հենց խաղաղ բնակչության դեմ, քանզի թաթարական դուրսպրծուկները այլ բանի ընդունակ չեն պարզապես...
Մենք այլընտրանք այսօր արդեն չունենք, մենք պիտի ամեն մի քայլի գնանք, որ ապահովենք մեր ազգի, մեր պետականության անվտանգությունը գիտությանը անհայտ մարդկային մի հոտի վայրագություններից... Մենք պիտի շարժվենք առաջ բացառապես Նժդեհի փիլիսոփայությամբ ստեղծված ՄԵՆԱԿԻ ՀՈԳԵԲԱՆՈՒԹՅԱՄԲ... Մենք միայնակ ենք, բայց մենք պիտի հաղթենք... Այլընտրանք չկա պարզապես:
