Ես ավել ոչինչ չեմ ուզում: Ես այս ճաքած պատերն եմ սիրում, սառը հատակը, երբ բոբիկ ոտքերս դիպչում են նրան, անձրևոտ օրերին առաստաղից կաթող ջուրն եմ սիրում, ես մեր տեղն եմ սիրում:  
Երբ հակարծակի վերցնում ես ծխախոտն ու ծխում: Ստիպում ես նայել, թե ինչպես են շուրթերդ դիպչում ծխախոտի գլանակին և ինձ ստիպում խանդից մեռնել: Չեմ ուզում՝ ծխես: Այլապես ես էլ եմ ուզում: Արգելում ես, իսկ ես դանդաղ մեռնում եմ, երբ ամեն անգամ շուրթերդ դիպչում են այդ անիծյալ գլանակին: 
Ախր երջանիկները չեն ծխում...
Մի՞թե երջանիկ չես: Ինձ ունես, մեր տեղը, այս ճաքած պատերը: Մի՞թե գոհ չես: Հիմա ո՞վ ունի այսքան բան: Չէ: Երջանիկ չես: Վերցնում ես հաջորդ ծխախոտը և ստիպում ինձ կրկին մեռնել: Իսկ ես սիրում եմ մեր տեղը: Թեկուզ սառը հատակին և կաթացող առաստաղին: Ես այն սիրում եմ, քանի որ այնտեղից քո բույրն է գալիս: Երբ դիպչում ես վարսերիս, ճաքած պատերի արանքներում կուտակվում են երջանկության կաթիլներ: Երբ ինձ գրկում ես մեջքից, սառը հատակը կորցնում է իր սառնությունը, և ինձ թվում է, թե այդ պահին հենված եմ աշխարհի ամենափափուկ և հարմարավետ բազկաթոռին: Իսկ երբ բռնում ես ձեռքս, ամբողջ մարմինս լցվում է տարօրինակ ջերմությամբ, նույնիսկ երբ ոտաբոբիկ եմ ու սառած: Երջանիկ եմ: Սիրում եմ մեր տեղը...
Էլի ծխում ես: Գնա՞ս:
Իսկ մեր տե՞ղը: Չէ՞ որ այն էլ տեր չի ունենա: Գուցե ինչ-որ մեկը վերցնի այն: Չէ, չէ: Կվերցնեն այն: Մեր ճաքած պատերի արանքները կլցվեն ավազով, առաստաղը էլ չի կաթի, հատակը էլ սառը չի լինի: Մի գնա: Ոչինչ, շարունակիր ծխել, ես դրանից չեմ մահանա: Ես կմահանամ, երբ դու գնաս: Մի գնա: Այլապես ես նույնպես կգնամ՝ թողնելով մեր տեղը անտեր:
***
Հիմա էլ ոտաբոբիկ չեմ: Հագնում եմ գեղեցիկ կոշիկներ և չեմ սառում: 
Սակայն մարմինս էլ չի լցվում տարօրինակ ջերմությամբ, չունեմ ճաքած պատեր, որ երջանկության կաթիլներով նրանց լցնեմ, չեմ մեռնում խանդից, երբ ինչ-որ մեկը ծխում է: Այն ժամանակ երջանիկ էի, առանց գեղեցիկ կոշիկների ու սառած ոտքերով: 
Իսկ հիմա: 
Ասում են՝ երջանիկները չեն ծխում: 
Գնամ, գնեմ ծխախոտիս հերթական տուփը...

 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել