Եվրոպայի հայ գաղթօջախները հայտնի են եղել դեռևս միջնադարից: Դրանց մեծ մասը քաղաքներում առևտրական թաղամասեր, անգամ առանձին քաղաքներ են հանդիսացել, ունեցել են իրենց դպրոցները, եկեղեցիները, իսկ ժամանակի ընթացքում՝ նաև տպարանները։

Image may contain: sky, cloud and outdoor
Ապաստանած երկրի իշխանությունների կողմից պաշտոնապես ճանաչված Եվրոպայի ամենավաղ հայկական գաղթօջախներից է Լեհաստանի հայկական համայնքը, որի 650-ամյակը այս տարի նշվեց Լեհաստանում: Նոյեմբերի 24-ին Լեհաստանի Սեյմն անգամ հատուկ բանաձև ընդունեց այդ հոբելյանի առթիվ, որի վերնագիրը հետևյալն էր՝ «Կազիմիր Մեծ թագավորի կողմից Լեհաստանի հայերին շնորհված արտոնության 650-ամյա տարեդարձի մասին»: Բանաձևում նշվում է, որ դարերի ընթացքում, ինչպես նաև հիմա, լեհերի և հայերի միջև բարեկամական փոխհարաբերությունները կարող են օրինակ ծառայել այլ պետությունների և ժողովուրդների համար: 
Պատմությունը վկայում է, որ Լեհաստանի հռչակավոր միապետ Կազիմիր 3-րդ Մեծը, ով գահակալել է 1333-1370 թթ. և թաղված է Կրակովի թագավորական նստավայրում՝ Վավել ամրոցում, վեց ու կես դար առաջ առանձին հրամանագրերով հատուկ արտոնություններ էր շնորհել Լեհաստանի կազմում գտնվող Կամենեց-Պոդոլսկ և Լվով քաղաքների հայ բնակչությանը, տվել նրանց ազգային խորհուրդ հիմնելու իրավունք: Տասներկու դատավորից կազմված այդ բացառիկ խորհուրդը հայերի հետ կապված գործերը փաստացի վարում էր լիակատար անկախության պայմաններում: Ի դեպ՝ կարևոր փաստ է նաև, որ բոլոր փաստաթղթերի և պաշտոնական որոշումների գրագրությունը կատարվում էր հայերեն լեզվով և հայ ազգային ավանդական օրենքների համաձայն: Բացի դրանից՝ Հայ առաքելական եկեղեցուն իրավունք տրվեց Լվովում հիմնել առանձին թեմ: 
Նկարում 14-րդ դարի Լվովի հայկական վանքն է:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել