Հեթանոս կամ հեթանոսական բառերն օգտագործելը մեր նախնյաց հավատի նկատմամաբ պատմական անախրոնիզմ է, եթե չասենք անտեղյակության արդյունք: Հին հույները սեփական հելլեն ժողովրդին դեմոս էին անվանում, իսկ ոչ հելլեններին էթնոս՝ օտար: Այս ձևը՝ էթնոսը, հին հայերենում դառնում է հեթանոս կամ օտար կրոնի պատկանող, ոչ յուրային, անհավատ, բարբարոս: Խնդիրը մեկն է եղել, ստորացնել նախկին պաշտամունքը, համարել այն օտար և ժխտելի: Հետագայում շատ իմաստուն հայագետներ փորձեցին գտնել այդ ժխտելի ու տխմար եզրին համարժեքներ և Հայր Ղևոնդ Ալիշանը շրջանառության մեջ դրեց Հին հավատք հայոց եզրը: Ի դեպ, Գառնիի (շեշտում եմ Գառնիի և ոչ թե Գառնու, ինչպես գրում է մեր մամուլը) տաճարը վերաօծվել է քրիստոնեկան եկեղեցու և մինչև հարևանությամբ 7-րդ դարում կլոր հատակագծով եկեղեցու կառուցումը և նույնիսկ հետո՝ մինչև խոնարհվելը, շարունակել է գործել որպես քրիստոնեական տաճար:
