Մխիթար սպարապետին մենք՝ հայերս սպանեցինք՝ հանուն «Խաղաղության», որ Հալիձորը տանք, Խնձորեսկը պահենք

Խնձորեսկում հաստատված Մխիթար սպարապետին դավադրաբար չեզոքացնելով տեղի հայերին թվում էր՝ կարող են խուսափել Հալիձորի ճակատագրից և պատուհասներից։ Որ Հալիձորը տանք Խնձորեսկը պահենք...

Շատ նման է գայլերի և այծերի առակին, որտեղ այծերը կարծում էին, որ գայլերի հետ բարեկամությունը հնարավոր կլինի հաստատել, եթե ազատվեն հովիվի և շների խնամակալությունից։

Սպարապետին թնդանոթով խփեցին, սպանեցին և գլուխը կտրելով տարան Թավրիզ՝ թուրք փաշային, որը զարմացավ նույնիսկ զայրացավ նման արարքից ասելով.

"Ով անօրեններ ու ամբարիշտներ, ինչպես համարձակվեցիք բոլորովին անտեղի սպանել ձեր տիրոջը և այդպիսի քաջ մարդուն"։ Եվ չխնայեց անգամ նրանց։

Սա նաև պետք է ստիպեր դեպքերի շարադրող պատմիչին անողոք դատապարտելու անմիաբանությունը " ...այս չարիքը՝ իսկույն եղծում և ապականում է և անմիաստ է դարձնում տվյալ հասարակությունը՝ լինի ընանիք թե քաղաք, ազգ լինի,թե անպարտելի մեծ թագավորություն"։

...Ժողովրդի մեջ գտվեցին անօրեններ , որ նաև վարակված էին անմիաբանության զազրելի ախտով, ուստի հանդգնեցին սպանել իրենց առաջնորդին և հեռացնել իրենց հասարակությունից Աստծու ողորմածությունը"։

Քանի քանի Մխիթար սպարապետներ այսպիսի վախճան ունեցան, քանիսները դեռ չձևավորված բնում խեղդվեցին...

Ինքնանորոգումի պատգամ բոլորիս...