Ե՞րբ է սուրճը մտել հայերի կենցաղ, և ինչո՞ւ ենք տվել հենց սուրճ անվանումը. 18-րդ դարի պատմության հետքերով (Photo)

Հայերենը բավականին բարդ լեզու է: Մենք փորձում ենք օտարաբանություններ չօգտագործել խոսքի մեջ: 

Երևի հայերը միակ ժողովուրդն են, որ «կոֆե»-ի համար ունեն հատուկ անվանում՝ սև սուրճ: Աշխարհի մեծամասնությունն այդ բառը վերցրել է արաբերեն قهوة(կահվա)-ից՝ coffee, кофе և այլն: Սակայն հայերը այլ կերպ են այն օգտագործում և անվանում: 

Լիրիկա

Չնայած Հայաստանում սուրճ չի աճում, բայց միջնադարից սկսած հայերը պարզապես սիրում են խմել այն: Հայաստանում ուժեղ սև սուրճը շատ ավելի են օգտագործում, քան թեյը: Դժվար է Երևանում իսկական առավոտ պատկերացնել առանց այս անուշաբույր ըմպելիքի: Հայերն ամբողջ օրը սուրճ են խմում:

Յուրաքանչյուր հայ, ըստ վիճակագրության, տարեկան սպառում է մինչև երեք կիլոգրամ սուրճ, այսինքն՝ նա խմում է 70 լիտր սուրճ:

Սուրճի պատրաստման հատուկ տեսակ կա` հայկական սուրճ: Սուրճի հետ մեկտեղ ավելացնում ենք նաև հայկական կոնյակի մի քանի կաթիլ…

Սուրճի բոլոր սիրահարների համար Երևանը պարզապես իսկական գտածո է: Այն պարզապես լի է շքեղ սրճարաններով, որոնք դարձել են տեղական կենսակերպի նշաններից մեկը:

Ինչպե՞ս ենք մենք այն անվանում

Սրա համար հայոց լեզուն առանձնահատուկ հետաքրքիր բառ ունի` սուրճ: Բառի ճշգրիտ ծագումն անհայտ է: Այս բառն առաջին անգամ արձանագրվել է իրանահայերի լեզվում 18-րդ դարի վերջին:

Ժողովրդական ստուգաբանությունը բառը բացատրում է որպես սև + ջուր, այսինքն՝ սուրճը ենթադրաբար սև ջուր է: Լեզվաբանները, մյուս կողմից, ասում են, որ այն ծագել է որպես մի տեսակ օնոմատոպիկ բառ՝ սուրճի համար: