Ինչո՞ւ հայրենազրկված հայերը միջազգային դատարան չեն դիմում. նրանք ոչ միայն հայրենիք են կորցրել, այլև միլիոնավոր ժառանգներ

Ինչո՞ւ հայրենազրկված հայերը միջազգային դատարան չեն դիմում. նրանք ոչ միայն հայրենիք են կորցրել, այլև միլիոնավոր ժառանգներ Ինչո՞ւ հայրենազրկված հայերը միջազգային դատարան չեն դիմում: Նրանք ոչ միայն հայրենիք են կորցրել, այլև գողացված, հայությունից զրկած և չծնվելու դատապարտված երեխաներ, տոհմի և ազգի իրավահաջորդ հարյուր-հազարավոր, միլիոնավոր ժառանգներ, Արևմտյան Հայաստանի նոր սերունդ: Նրանց մեջ կա մեզ հետաքրքրող մի շերտ, որի հոգեբանական նկարագիրը բացահայտելն ու հանրայնացնելը շատ կարևոր է: Այդ սերունդը ծնվել է բռնության, վախի, ատելության և արհամարհանքի արդյունքում: Մանկամարդ հայ աղջիկների զավակներն են նրանք, որոնց աչքի առաջ հոշոտվել են իրենց հարազատները, կործանվել է իրենց տունը, մանկական հոգեթով աշխարհը: Նրանց ամեն ինչից զրկող հրեշները մանկամարդ, մանուկ մարմիններին անասուն տիրոջ տիրակալությամբ զավակներ լույս աշխարհ բերել են ստիպել տհաճ, զզվելի, նողկալի արուի պարտադրանքով: Նրանց ֆիզիկական գոյությունը խնայել են` ոչնչացնելով էությունը: Ի՞նչ զգացմունքային աշխարհ են կրում այդ կերպ նրանցից ծնված երեխաները: Դատարանի առջև կանգնեցնելու ահա մի կարևոր մեղադրանք: Հայության համար կորած, բռնությամբ թուրքեր ծնած հայ աղջիկների լուռ ողբերգություն, անպաշտպան հնազանդություն: Իսկ տղանե՞րը: Հայ տղաները՝ նորածին Հիսուսի նման իրենց գոյությամբ և առնականությամբ վախ տարածող տղա երեխաները: Նրանք, ովքեր հայի գենետիկ հայկականությունը շարունակելու ժառանգական պատասխանատվությունն ունեին մարդկության պատմության մշակույթում և պիտի նույն պատասխանատվությամբ հաջորդ սերունդներին հանձնեին իրենցից սերված և գենետիկ ամբողջականությունը պահպանած հայորդիներին:

Շարունակությունը՝ այստեղ