Հայտարարելով, որ պետությունն այժմ Գեղարքունիքում շատ լուրջ ասֆալտապատման աշխատանքներ է տանում՝ ՔՊ-ական Գրիգորյան Նարեկը պնդել է, թե իրականացվող ծրագրերը նախկին իշխանությունների ժամանակ կազմված ծրագրի համաձայն չէ, որ իրականացվում են. այլ բացառապես իրենց մտահղացմամբ են կյանքի կոչվում՝ ընդգծելով Ջիլ համայնքի պարագան, որտեղ նոր դպրոց են սարքել, մինչդեռ տարիներ առաջ դպրոցի շենքից «կով էր դուրս գալիս»:

Ջիլով հպարտացող ու նախկին իշխանություններին իբր սևացնող Նարեկը կարո՞ղ է ասել՝ ՔՊ-ի վարած քաղաքականության հետևանքով Արցախում քանի դպրոց է Իլհամին մնացել, քանի ասֆալտապատ ճանապարհ է Ադրբեջանին անցել, քանի արցախցի դպրոցական է անտուն դարձել: Իհարկե, այս մասին կլռեն, մի ծպտուն էլ չեն հանի, բայց ոչ միայն այն պատառով, որ սրանք Արցախը երբեք Հայաստան չեն համարել, այլև այն, որ դա քաղաքականապես ոչ ձեռնտու թեմա է. առաջ են գալիս հարցեր, որոնց պատասխանները նարեկները չեն կարող հանրայնորեն հնչեցնել, քանի որ այդ դեպքում կստացվի իքնախոստովանություն, իսկ որևէ մեկը չի ցանկանում ինքնախոստովանության զոհ դառնալ ՔՊ-ում:

Ինչ վեաբերում է կոնկրետ ճանապարհների ասֆալտապատմանը, ապա դրա բուն նպատակը ոչ թե մադկանց կյանքը բերեկեցիկ դարձնելն է, ինչպես փորձւոմ են մատուցել ՔՊ-ականները, այլ փող լվանալը, իսկ ասվածի ամենավառ ապացույցը ասֆալտի խայտառակ որակն է. ձեռնահարելուն պես քանդվում է:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել