Նիկոլի չարագույժ հայտարարությունների արմատն ու դրդապատճառը կարծես բացահայտվում է. գերխնդիրը «Զանգեզուրի միջանցք» կոչվող չարաբաստիկ պրոյեկտն է, որի մասին, ըստ երևույթին, Բաքվի ու Երևանի պատկերացումները տարբեր են՝ գոնե ֆորմալ առումով:
Ինչո՞ւ է Ալիևը սպառնում, եթե հայկական կողմը անընդհատ խոսում է ճանապարհները բացելու պատրաստակամության մասին՝ շեշտելով, սակայն, որ այդ ճանապարհները գործելու են ոչ միջանցքային տրամաբանությամբ: Կամ Ալիևն ի՞նչ է ակնարկում՝ ասելով, որ Հայաստանը հայտարարություն է ստորագրել: Եթե նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթի մասին է խոսքն, ապա այնտեղ «միջանցք» տերմինն օգտագործվում է բացառապես Լաչինի դեպքում: Թե՞ իրականում Նիկոլն այլ բան էլ է ստորագրել՝ ասենք գաղտնի հավելված, որը հենց միջանցք է նախատեսում, այլ ոչ թե ճանապարհ: Ի դեպ՝ այս առումով չափազանց խոսուն են հնչում վերջերս Մովսես Հակոբյանի՝ նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթի մասին արած խորհրդավոր ակնարկները. Հակոբյանը վստահություն էր հայտնել, որ եթե բացահայտվի փաստաթղթի ողջ բովանդակությունն, ապա ոմանք անգամ սեփական տուն չեն կարողանա մտնել:
Մյուս կողմից՝ ուշագրավ է այն, որ Ալիևի հայտարարությունը հնչում է Լավրովի՝ Երևան կատարած այցին հաջորդող Բաքու կատարելիք այցի, Ալեն Սիմոնյանի՝ Իրանում գտնվելու ֆոնին, ինչը հանգեցնում է հաստատ համոզման, որ Ալիևը բնավ կատակ չի անում, և բացառված չէ անգամ, որ սպառնալից հայտարարության հասցեատերը ոչ թե Նիկոլն է, այլ ասենք Իրանը, որն ինչպես հայտնի է, դեմ է միջանցքային տրամաբանությանը՝ այն համարելով իր կարմիր գիծը:
Հայաստանը կարո՞ղ է կիսել Արցախի ճակատագիրը: Դա կարող է անխուսափելի լինել,եթե իշխանության մնաց Նիկոլը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
