Tert.am-ը գրում է․
Միայն վերջին 30 տարում՝ է՛լ երկրաշարժ, է՛լ 3 պատերազմ, մի քանի ճգնաժամ, գաղթ, հաղթանակ ու պարտություն, ապիկար ու ոչ խոհեմ ղեկավարներ, անտեսված մտավորականներ, ինքնահոսի մատնված երկիր. արդյունքն էլ, բնականաբար, փաստի առաջ կանգնած Հայաստան, որի ղեկավարը, ուսուցիչ կամ սենսեյ լինելու փոխարեն, մանկամիտ երեխա է, որը քամուն տվեց պետության կարողականությունը, խարխուլ ինստիտուտները հավասարեցրեց զրոյի, աշխատեց ու շարունակում է աշխատել որպես Պանթուրքիզմի գեոպոլիտիկ հարեմի հարճ: Այս մասին «Երեկոյան լուրեր Աբրահամ Գասպարյանի հետ» հաղորդման ընթացքում ասել է Աբրահամ Գասպարյանը։
«Գիտե՞ք այս մեր ձախողումների ու հավաքական դժբախտության մեջ ամենավատը որն է. կորցրած միլիարդները կկարողանաս հետ բերել, բանակ՝ նորից կկառուցես, հայրենիք՝ էլի կազատագրել, միայն զոհված տղերքի սերունդը չես կարողանա հետ բերել, նույնիսկ տրորված արժանապատվությունն է հնարավոր հետ բերել, եթե, իհարկե, անձնատուր չես լինում պարտությանն ու հարմարվողականությանը և եթե մարզչական թիմում չունես քաղաքական ինֆանտիլների, մտոք՝ գաճաճների, անհայրենիք բորենիների, որոնք շարունակում են հավատալ, որ Շուշին, Սյունիքը, Գեղարքունիքը դժբախտ են ու դժգույն, որ հայրենի եզերքը կարող է լինել անապատ, քոսոտ կամ անպիտան տարածք: Այսպիսի տհասների հետ դու չես կարողանա մեջքդ ուղղել, նրանք քեզ համար չեն կարող կռնակ լինել: Ով մեզ համոզի՝ համակերպվել պարտությանը, ուրեմն ուռուցք է, որը մետաստազի պես նստել է մեր մտքի, հոգու ու սրտի վրա: Պատերազմում կորուստներ ունենալը կամ տանուլ տալը չպետք է մեզ կործանի, հիասթափեցնի, տարագրության նոր էջ բացի, ինքնախարազանման դռները ծեծի»,- ասել է Գասպարյանը և հավելել, որ մենք լավ չենք ապրելու այնքան ժամանակ, քանի դեռ մտածում ենք, որ ինչ-որ մեկը մեր փոխարեն խնդիրներ է լուծելու:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
