Նիկոլի աջակից, որպես այդպիսին, գոյություն չունի, դա հավասարազոր է դավաճանի աջակից լինելուն

Նիկոլի աջակից, որպես այդպիսին, գոյություն չունի, դա հավասարազոր է դավաճանի աջակից լինելուն։

Դա խարան է, ամոթ ու խայտառակություն։

Ով իրեն համարում է նիկոլի աջակից, վստահ եմ՝ չի գիտակցում, թե ինչ դատավճիռ է կայացնում ինքն իր համար իր իսկ ձեռքով։

Ով աջակցում է նիկոլին, նա նիկոլից ոչ պակաս դավաճան է ու ներում չունի։

Ուրեմն ի՞նչն է մեզ կաշկանդում։

Թե՛ իրավական, թե՛ բարոյական օրենքները գործում են ի նպաստ մեզ, ովքեր դեմ են այս դավաճաններին, ովքեր ուզում են, որ դավաճանները պատժվեն ու հայտնվեն բանտում՝ կրելու համար այն պատիժը, որը կոչվում է Հայրենքի դավաճանություն։

Ուզում եմ հասկանալ՝ ո՞րն է անտարբերության ու վախի պատճառը։

Ինչի՞ց եք վախենում, ինչո՞ւ եք անտարբեր։

Հայաստանը դավաճաններից ազատագրե՞լն է հանցագործություն, թե՞ մի խումբ դավաճաններին սատկացնելը։

Ինչի՞ց եք կաշկանդված ու անվստահ՝ մարդկանցի՞ց, ովքեր կոչ են անում դուրս գալ փողոց։ Եթե համարում եք, որ դուք նրանցից ազնիվ եք ու հայրենասեր, ապա դուք ինքներդ այդ կոչը արեք, ո՞վ է խանգարում, ո՞վ է ձեր բերանը փակում, ձեր ձեռքերը կապում։

Անձամբ ես ցանկացածի կոչին դուրս կգամ փողոց, որովհետև գիտակցում եմ, որ խնդիրն այն չէ, թե ով է կոչ հնչեցնում, այլ այն թե, ինչի համար եմ փողոց դուրս գալիս, որովհետև նաև իմ փողոց դուրս գալն է օգնելու, որ հեռացնենք ու պատժենք դավաճաններին։

Հիշեք «Պապն ու շաղգամը» հեքիաթը, այն փոքր մկնիկը, ով ամենավերջում հասավ օգնության ու որի շնորհիվ էլ շաղգամը դուրս հանեցին հողից, բա մի մկան չափ էլ չկա՞նք, եթե մեզանից կախվածը չենք ուզում անել։

Հ.Գ. Այս խնդիրը մեկ լուծում ունի․ եթե ուզում ենք՝ հողատու-դավաճան նիկոլը հեռանա իր դավաճան-գործակալական թիմով, ուրեմն պետք է դուրս գանք փողոց ու մնանք մինչև վերջ անսասան, համառ, անզիջում, անկոտրում։

Սա է հաջողության գրավականը։